Kino we Wrocławiu (strona 2)

Titta Di Girolama (Toni Servillo) ma prawie 50 lat, a od ośmiu tkwi w hotelu w anonimowym szwajcarskim mieście. Zawsze elegancki i spokojny, samotnie spędza dni w hotelowym barze paląc papierosy i obserwując ludzi. Titta cierpi na bezsenność, od czasu do czasu grywa w karty z innymi rezydentami hotelu, a niekiedy dzwoni do byłej żony i dzieci, które go już prawie zapomniały. Od 24 lat, raz w tygodniu wstrzykuje sobie heroinę, a jedynym jego obowiązkiem jest regularne deponowanie w banku olbrzymich kwot dostarczanych przez tajemniczą pośredniczkę. Wydaje się, że nic nie jest w stanie naruszyć tej rutyny dopóki, pod wpływem wizyty młodszego brata, Titta nie odważy się odezwać do młodej barmanki, która od kilku lat próbuje zwrócić jego uwagę.

Cuma (Robert Więckiewicz), emerytowany mistrz złodziejskiego fachu, wiedzie spokojne życie na andaluzyjskim wybrzeżu Hiszpanii. Niespodziewanie dostaje propozycję kolejnego skoku. Odmawia – aż dowiaduje się, że Chudy (Mirosław Haniszewski) – dawny partner Grubego, dziś rywal – planuje największy napad w Krakowie i to bez niego. Co gorsza, z nową, młodą ekipą – szybką, pewną siebie i działającą bez sentymentów (Piotr Witkowski, Jakub Hycnar). Dla Cumy to nie tylko wyzwanie. To sprawa osobista. Wraca, żeby udowodnić, że nadal jest złodziejem numerem jeden. Żeby odzyskać szacunek. I wyrównać rachunki. Razem z dawnymi przyjaciółmi (Borys Szyc, Kamilla Baar, Jacek Król) i na nowo skompletowaną ekipą (Zofia Jastrzębska, Jan Sałasiński) Cuma wchodzi do gry na własnych zasadach. Plan? Prosty: ukraść to, co planują inni, i zrobić to lepiej. Szybko jednak wszystko zaczyna wymykać się spod kontroli. Problem w tym, że nikt nie gra tu czysto. Cuma trafia na celownik up artego gliny (Łukasz Simlat) i bezwzględnego agenta FBI, niegdyś komisarza Wilka (Marcin Dorociński), który wraca do Krakowa z nową misją i starymi porachunkami. Rozpoczyna się gra o najwyższą stawkę – pełna podstępów, zaskoczeń i mistrzowskich trików.

Nadchodzący film z powrotem Davida Gilmoura do historycznego Circus Maximus w Rzymie w ramach trasy koncertowej Luck and Strange w 2024 roku, jego pierwszej od prawie dziesięciu lat, został wyreżyserowany przez jego długoletniego współpracownika Gavina Eldera. Wspaniałe widowisko, nakręcone na tle ruin starożytnego Rzymu, łączy utwory solowe z najnowszego albumu Luck and Strange, w tym poruszającą interpretację Between Two Points z Romany Gilmour, a także klasyczne hymny Pink Floyd, takie jak Sorrow, High Hopes, Breathe, Time, Wish You Were Here i Comfortably Numb. Trasa koncertowa Luck and Strange obejmowała dwadzieścia trzy koncerty w pięciu miastach i została natychmiast wyprzedana. Ponieważ nie zapowiadają się żadne nowe koncerty, David Gilmour Live at the Circus Maximus, Rome to najlepszy i jedyny sposób, aby doświadczyć mistrza swojej sztuki na scenie.

Superman, pierwszy wielkoekranowy pełnometrażowy film fabularny DC Studios, ukaże się w kinach na całym świecie tego lata za pośrednictwem Warner Bros. Pictures. W charakterystyczny dla siebie sposób James Gunn zaprezentuje tego znanego superbohatera w stworzonym na nowo uniwersum DC. Będzie to mieszanka zapierającej dech w piersiach akcji, humoru i wzruszeń. Superman Gunna kieruje się współczuciem i głęboko zakorzenioną wiarą w dobro ludzkości.

Film „Antarktyda” Antona Ptuszkina to niezwykła dokumentalna podróż na najmniej zbadany kontynent świata. Powstał na ukraińskiej stacji badawczej „Akademik Vernadsky” i opowiada o codziennym życiu oraz pracy uczestników jubileuszowej, 30. Ukraińskiej Ekspedycji Antarktycznej. Widzowie zobaczą drogę polarników przez ocean na pokładzie lodołamacza „Noosfera”, ich codzienne obowiązki i wyzwania, a także drobne, zaskakujące szczegóły – od zawartości stacyjnej lodówki po nietypowe przedmioty, takie jak kusza. Film pokazuje naukę w działaniu, ale również humor, emocje i przyjaźnie, jakie rodzą się na końcu świata. „Antarktyda” to dokument pełen szczerości i ciepła, w którym majestatyczne lodowce, ciekawskie pingwiny i codzienne życie badaczy splatają się w opowieść o pasji i wytrwałości. To propozycja bez ograniczeń wiekowych, idealna zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i dla szkół czy instytucji edukacyjnych, które chcą przybliżyć współczesną naukę w atrakcyjny sposób.

Jak żyć, reż. Marcel Łoziński - Polska, 1977 - 83' Na kempingu rozpoczyna się wakacyjny obóz szkoleniowy dla młodych małżeństw, które należą do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. Z powitalnej mowy komendanta dowiadują się, że ekipa filmowa z WFD będzie rejestrować obozowe życie i zajęcia szkoleniowe pod hasłem „Wzorowa rodzina”. Od początku rodzą się konflikty między kierownictwem pragnącym narzucić rygorystyczny regulamin a niektórymi uczestnikami traktującymi obóz jak wczasy. Na obozowej tablicy prowadzona jest szczegółowa punktacja osiągnięć każdej rodziny, także za poglądy społeczno-polityczne, aktywność w czynach społecznych na budowie w Augustowie, dbałość o mienie społeczne, umiejętności małych dzieci. Pod koniec turnusu komendant ogłasza punktację przez radiowęzeł. Zwycięskie małżeństwo opuszcza kemping z magnetofonem zamiast obiecanej pralki automatycznej. Wszystko może się przytrafić, reż. Marcel Łoziński - Polska, 1995 - 39' Bohater filmu, rezolutny Tomek Łoziński, ma 6 lat. Poznaje świat przemierzając park na hulajnodze. Zatrzymuje się, by wąchać kwiaty, gonić motyle, nakarmić wiewiórkę i łabędzie. Przede wszystkim jednak zatrzymuje się przy stojących wzdłuż parkowych alejek ławkach, na których siedzą stare kobiety i starzy mężczyźni. Rozmawiając z nimi konfrontuje swoją wiedzę z ich doświadczeniami. Dowiaduje się o potrzebie wiary i nieuchronności śmierci, wartości zdrowia, pracy i rodziny, dolegliwościach starości, przyczynach biedy, roli pamięci kolejach ludzkich losów, na które wpływ miewa i historia, i ich własne decyzje. Przekonuje się, że samotność może być przekleństwem, ale i cenioną wartością. Nie chce przyjąć do wiadomości, że los ma wypisany na dłoni. Nie chce pogodzić się z nieuchronnością. Pełen dziecięcych złudzeń jest przekonany, że w życiu wszystko może się przytrafić: można na przykład spotkać małego dinozaura albo starszy pan w okularach może żyć 120, a nawet dużo więcej lat. Przejażdżka Tomka przez park stopniowo zmienia się w symboliczną wędrówkę przez życie.

„Ścieżki życia” to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca i pełna nadziei opowieść o dojrzałej miłości, która okazuje się silniejsza niż życiowe kryzysy. Film, który zdobył serca widzów w całej Europie, zachwyca szczerością oraz prostotą, z jaką mówi o sprawach najważniejszych. To historia, która podnosi na duchu i przypomina, że nawet po największej burzy można odnaleźć spokój – jeśli idzie się razem. Raynor (Gillian Anderson) i Moth (Jason Isaacs), małżeństwo z wieloletnim stażem, w jednej chwili tracą niemal wszystko – dom, bezpieczeństwo, dotychczasowe życie. Zamiast się poddać, robią coś, co dla wielu byłoby szaleństwem: wyruszają w pieszą wędrówkę – ponad tysiąc kilometrów wzdłuż dzikiego, angielskiego wybrzeża. Z pustym kontem bankowym, namiotem i garścią najpotrzebniejszych rzeczy idą przed siebie, krok za krokiem, szukając ukojenia w wietrze, ciszy i otaczającej ich przyrodzie. Wkrótce odkryją, że mimo przeszkód, które los rzucił im pod nogi, wciąż mają najważniejsze – siebie nawzajem. Ta niezwykła podróż stanie się dla nich drogą ku wolności, miłości i nowemu początkowi. Gillian Anderson („Z archiwum X”, „Sex Education”, „The Crown”) i Jason Isaacs („Biały Lotos”, „Harry Potter”) z ogromną wrażliwością wcielają się w ludzi na życiowym zakręcie. Film wyreżyserowała Marianne Elliott – jedna z najwybitniejszych brytyjskich twórczyń teatralnych, a za scenariusz odpowiada Rebecca Lenkiewicz, współscenarzystka „Idy” Pawła Pawlikowskiego. Ale „Ścieżki życia” to nie tylko emocjonalna historia, która inspiruje i zostaje w pamięci na długo. To również prawdziwa uczta dla oka, pełna zapierających dech w piersi widoków dzikich klifów, plaż i zielonych wzgórz. Po seansie sami zapragniecie ruszyć w drogę, choćby na chwilę zostawić codzienność za sobą i poczuć na twarzy morską bryzę.

Dwa papierosy (Polska - 2024), 54' Po śmierci ojca Rafał decyduje się na krok, który ma mu pomóc zrozumieć tragedię – spotyka się z jego zabójcą. Daniel ma 21 lat i właśnie opuścił zakład poprawczy. Stara się zacząć życie od nowa, choć rzeczywistość na wolności okazuje się brutalna – młody mężczyzna zmaga się z brakiem domu, perspektyw i własnymi demonami. Początkowo Rafał chce jedynie poznać motywy sprawcy, ale jego zaangażowanie szybko przekracza postawione wcześniej granice. Film stawia pytania o sens przebaczenia i resocjalizacji. Czy osobista próba pomocy może realnie wpłynąć na życie zarówno sprawcy, jak i ofiary? Casting (Polska - 2024), 26' Reżyser Rafał Łysak, laureat Złotego Lajkonika za film Miłość bezwarunkowa, pyta, kim są ludzie, którzy pragną zostać bohaterami filmów dokumentalnych. W tej rejestracji castingu, zamiast zwykłej selekcji, obserwujemy zaskakujące refleksje kandydatów, dla których już sam casting staje się pretekstem do głębszej autoanalizy. Co tak naprawdę skłania ich do tego, by ich życie stało się materiałem filmowym? Casting to wyjątkowa galeria osobowości, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Wszyscy bohaterowie stawiają jednak przed sobą to samo wyzwanie: chcą być widziani – nie tylko w filmie, ale i w życiu.

W komiksie i na ekranie, superbohater wzbudza uznanie. Nie musi latać i maski nie nosi, ale pomaga, gdy ktoś go poprosi. W programie: I love this job – Kto wymyślił super psa Rodzinka Treflików – Zabawka Toru Superlis – Największy skarb Pamiętniki Florki – Superbohater Toru Superlis – Łowcy snów

Wrocławska Fundacja Filmowa zaprasza na projekt łączący refleksję nad sposobami opowiadania o przeszłości, tożsamości i specyfice Wrocławia – praktykowanymi w pierwszych czterech dekadach po II wojnie światowej – z diagnozą tego, co z filmowych obrazów dokumentalnych i wartości obecnych w powstających wówczas obiektach zachowało się do dziś. Projekt realizowany ze środków Gminy Wrocław w ramach inicjatywy „Wrocław miastem dialogu, solidarności i pojednania”. Pokaz czterech archiwalnych, zrekonstruowanych cyfrowo dokumentów z zasobów Telewizji Polskiej (OTV Wrocław), w których ukazany został Wrocław z lat 40., 50., 60 i 70.: Miasta – dzień pierwszy, Miasta – miasto nad Odrą, Miasta – Alfabet miasta 27.05.1972 i Miasta – Alfabet miasta 10.06.1972. W każdym z filmów prezentowane są unikatowe fragmenty kronik, zdjęcia czy wycinki prasowe. Słuchamy wypowiedzi mieszkańców i mieszkanek Wrocławia, którzy dzielą się swoimi szczerymi refleksjami o oswajanym przez nich mieście, a także architektów, urzędniczek, oficjeli, którzy opowiadają nam o wielkich planach i wizjach rozwoju. Podczas spotkania po bloku filmowym, wraz z dziennikarką i pasjonatką powojennej historii miasta Joanną Mielewczyk, historyczką architektury Agatą Gabiś i animatorem kultury oraz redaktorem Grzegorzem Czekańskim, będziemy dyskutować o utrwalonych w prezentowanych filmach dokumentalnych wizjach, wyobrażeniach, stereotypach i diagnozach na temat przestrzeni Wrocławia. Przyjrzymy się oczekiwaniom jego mieszkańców i mieszkanek oraz atmosferze, która panowała w czasie odradzania się miasta. W programie: - Miasta – dzień pierwszy, (Polska 1969), 31' - Miasta – miasto nad Odrą, (Polska 1969), 32' - Miasta – Alfabet miasta 27.05.1972, (Polska, 1972), 18' - Miasta – Alfabet miasta 10.06.1972, (Polska 1972), 26'

Ta opowieść o miłości, samotności, radości i smutku jest historią o tym, jak ważne jest to, by na swojej drodze spotkać kogoś, kto nas zrozumie i wesprze nawet w najtrudniejszej sytuacji. Akcja filmu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Pochodzący z Ukrainy Andriy Melnyk jest w trakcie kosmicznej misji, polegającej na transporcie na statku towarowym odpadów nuklearnych na opuszczony księżyc Jowisza – Callisto. Na jego oczach dochodzi do ogromnej eksplozji, w wyniku której cała Ziemia zostaje zniszczona. Wygląda na to, że mężczyzna został sam we wszechświecie. Jedynym towarzyszem Andryia pozostaje robot, którego poczucie humoru nie współgra zbytnio z sytuacją. Zdezorientowany mężczyzna pogrąża się w marazmie, kompletnie nie wiedząc, co robić. Wszystko zmienia się z chwilą, gdy bohater dostaje wiadomość od francuskiej kosmonautki, która utknęła na odległej stacji kosmicznej. Andryi jest zdeterminowany, by za wszelką cenę do niej dotrzeć. A sam film z klasycznego science fiction zamienia się w przejmującą opowieść o najgłębszych ludzkich potrzebach.

Film nie jest wierną adaptacją jednej z najznakomitszych powieści polskiej literatury, lecz całkowicie swobodną kreacją na motywach jej fabuły. Nic nie pozostało z metafory dziejów trzech pokoleń; na ekranie dominuje Wokulski w apodyktycznej kreacji Mariusza Dmochowskiego i jego osobisty dramat wpisany w obyczajową mozaikę Warszawy końca XIX w. Cechą postaci Wokulskiego jest wewnętrzne rozdarcie spowodowane nieodwzajemnioną miłością do Izabelli Łęckiej, nieszczęściem zaś – jego nazbyt romantyczna dusza i nieporadność samotnika zagubionego w schorowanym, groteskowym społeczeństwie, którego życie Has maluje w iście turpistycznych obrazach.

Jérémie wraca do sennego francuskiego miasteczka na pogrzeb byłego szefa. Pobyt prędko się wydłuża, a chłopak jest oskarżany o niespodziewane nawiązanie zbyt bliskich relacji z wdową. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy nakręcona przez podejrzliwego syna kobiety spirala przemocy przynosi zaskakujący rezultat. Jérémie znajduje jednak sojusznika, który próbuje wybawić go z kłopotów, w czym pomaga także nieudolność miejscowej policji.Opowiadając o stracie i pożądaniu, ceniony francuski reżyser Alain Guiraudie (znany między innymi z „Nieznajomego nad jeziorem”) tworzy wyjątkowe połączenie kryminału i czarnej jak smoła komedii, które przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom francuskiego kina. Po premierze na festiwalu w Cannes „Mizerykordia” otrzymała osiem nominacji do Cezarów i niemal same pozytywne recenzje (95% na Rotten Tomatoes), a przez „Cahiers du Cinéma” okrzyknięta została na najlepszym filmem 2024 roku.

Maria czuje się nieszczęśliwa jako przyszła zakonnica. Matka Przełożona w odpowiedzi na list barona von Trappa wysyła ją do jego domu, aby była opiekunką jego siedmiorga dzieci. Na przekór przeciwnościom uczy je śpiewać. Między baronem, a Marią rodzi się miłość. Jednak ich szczęście nie trwa długo. W wyniku przyłączenia Austrii do Niemiec i narastania napięć w Europie baron ma służyć w niemieckiej marynarce...

Julie, młoda znudzona pracą sekretarki kobieta, jest zamiłowaną kucharką, która postanawia w ciągu roku wypróbować wszystkie – 524! przepisy kulinarne spisane niegdyś przez Julię Child i swoje doświadczenia opisać na blogu. Blog wkrótce staje się niezwykle popularny. Akcja tej „smakowitej” komedii toczy się w dwóch równoległych płaszczyznach – powojennej Francji, gdzie Julia Child postanawia nauczyć się gotować, żeby zabić nudę, stając się stopniowo wyrocznią kulinarną oraz we współczesnej Ameryce, gdzie jej wielbicielka zdobywa sławę w Internecie i spełnia swoje marzenia dzięki gotowaniu. Zgrabnie zrealizowany film oparty jest na prawdziwych historiach i świetnie zagrany. Wśród 14 nagród jest nominacja do Oscara, i do nagrody BAFTA a także Złoty Glob dla Meryl Streep oraz nominacja do Złotego Globu dla filmu.

Karoline, młoda pracownica fabryki, stara się przetrwać w Kopenhadze tuż po pierwszej wojnie światowej. Gdy zachodzi w ciążę, traci pracę i jest pozostawiona sama sobie. Wtedy poznaje Dagmar – charyzmatyczną właścicielkę nielegalnej agencji adopcyjnej, pomagającej matkom znaleźć nowe domy dla ich niechcianych dzieci. Nie mając żadnej alternatywy, podejmuje u Dagmar pracę jako mamka. Kobiety nawiązują nić porozumienia, jednak świat Karoline rozpada się na kawałki, gdy odkrywa szokującą prawdę o swojej mocodawczyni.

Dokumentalistka Cosima Spender podąża za Bocellim daleko poza światła reflektorów, gdzie śpiewak nie zapraszał wcześniej jeszcze nikogo. Tam poznajemy bezkompromisowego artystę i oddanego, pełnego pasji ojca. Bocelli, który w wieku 12 lat stracił wzrok, całe życie poświęcił muzyce. Najpierw przez lata przygrywał na pianinie w barach, ale wszystko zmieniło się, kiedy operowa legenda Luciano Pavarotti usłyszał nagranie z głosem Bocelliego. Po niesamowitym duecie z Sarah Brightman usłyszeli o nim wszyscy – „Time to Say Goodbye” zapewnił śpiewakowi światową sławę. Dzięki wysiłkowi włożonemu w szlifowanie głosu oraz swej długoletniej miłości do opery (którą artysta nazywa „muzycznym niebem”) Bocelli wystąpił na deskach najbardziej prestiżowych scen na świecie. Na koncie ma duety z takimi gwiazdami jak Céline Dion, Jennifer Lopez, czy Dua Lipa. W Andrea Bocelli: Because I Believe znalazły się wywiady, archiwalne materiały z występów oraz nagrania ze spotkań z rodziną i przyjaciółmi. Film to prawdziwa celebracja utalentowanego artysty, którego głos do dziś dotyka milionów słuchaczy i słuchaczek na całym świecie.

BTS umocnił swoją pozycję na arenie międzynarodowej, zdobywając swoją pierwszą nagrodę Billboard Music Award, a ich błyskawiczny wzrost popularności został doskonale uchwycony w . Indywidualne i zespołowe występy ujawniają szerokie spektrum uroków dzięki aksamitnym wokalom i poetyckiemu rapowi, a elektryzujące wykonania utworów „Blood Sweat & Tears”, „DNA” i „MIC Drop” pokazują rozmach trasy koncertowej! Kluczowy rozdział w historii BTS rozgrywa się na ekranie w żywych barwach.

Dziewięcioletnią Wronę wychowuje samotna zapracowana matka, która nie może poświęcić wiele czasu swojemu dziecku. Wrona bardzo potrzebuje macierzyńskiej miłości; jej brak sprawia, że jest pełna agresji wobec świata. Pewnego dnia widzi sympatyczną małą dziewczynkę i porywa ją sprzed domu. Zaczyna po swojemu opiekować się Maleństwem. Jest na przemian czuła i okrutna.. Pełen prawdy film o potrzebie uczucia. Jego brak wypacza charakter wrażliwej dziewczynki. Popołudnie spędzone z pogodnym i ufnym dzieckiem jest dla bohaterki swoistą lekcją miłości.

Są tak niebezpieczni, że nie zawahają się użyć wszystkiego, co w kinie najgorsze! Gdy kobieta traci narzeczonego podczas brutalnej napaści, w jej oczach zapala się ogień zemsty. Zamiast iść na terapię – sięga po nóż. Tak rozpoczyna się jej osobista krucjata przeciwko brutalnym draniom, których spotyka na swojej drodze. Jej ofiary giną jedna po drugiej w zaskakujących (i kompletnie nieprzemyślanych) okolicznościach. Równolegle brat zamordowanego chłopaka – policjant – prowadzi śledztwo, które zaprowadzi go w samo serce… gangu motocyklistów. Motocyklowa szajka, pełna twardzieli z wąsami i imionami jak z kreskówki, to creme de la crème tego widowiska. Są źli, brudni, hałaśliwi, i wyglądają jakby właśnie wyszli z planu teledysku heavy metalowego z 1987 roku. Ich lider – w skórze i z nieodłącznym pazurem – jest tak przerysowany, że aż boli. Ale nie bardziej niż dialogi. Produkcja „Niebezpieczni faceci” rozpoczęła się w latach 80. i trwała… 26 lat. Reżyser Jahangir Salehi (występujący tu jako John S. Rad), irański emigrant z ambicjami większymi niż budżet, samodzielnie napisał, wyreżyserował, zmontował i skomponował muzykę do filmu. Na koniec wynajął za własne pieniądze cztery kina w Los Angeles, by przez tydzień wyświetlały ten twór jego wyobraźni. Według legend, box office wyniósł całe 70 dolarów.