Najważniejsze informacje (kliknij, aby przejść)
Pochodził z Ziębic, z zamożnej kupieckiej rodziny
Jego ojciec Löbel Schottländer był właścicielem cementowni w Opolu i rozlewni wód mineralnych w Karlovych Varach. Dochodziło do tego kilka posiadłości ziemskich, m.in. pięknie położone Sulitstrowice koło Sobótki. Młody Julius bardzo szybko zajął się prowadzeniem własnego biznesu. Działalność handlową rozpoczął mając 15 lat.
W wieku 24 lat prowadził już firmę we Wrocławiu
Niebawem (na przełomie 1860 i 1861 roku) tutaj się przeprowadził. Zajmował się wówczas maklersko-hurtowym handlem zbożem. Był to strzał w dziesiątkę. W 1870 roku rosnące w potęgę Prusy idą na wojnę z Francją. Schottländer otrzymuje kontrakt na zaprowiantowanie 3 Armii. Duży zastrzyk pieniędzy otwiera mu nowe możliwości biznesowe.
Przedsiębiorca porzuca działalność bankową, która w obliczu silnej konkurencji okazuje się niewypałem. Spore dochody przynosi mu nadal dzierżawiony od miasta od lat 60. młyn, w którym prowadzi olejarnię i rafinerię oleju. (Budynek młyna już nie istnieje, dziś w jego miejscu znajduje się elektrownia wodna.) Schottländer skupia się jednak na nieruchomościach.
Schottländer staje się dużym właścicielem ziemskim
31 października 1871 to właśnie z jego inicjatywy powstaje spółka akcyjna: Śląskie Towarzystwo Handlu Nieruchomościami (Schlesische Immobilen Actien Gesaellschaft). W jej władzach zasiadają obok Schottländera przedstawiciele wrocławskiej elity biznesowej. Zaczyna się wielkie polowanie na atrakcyjne grunty. W ciągu paru kolejnych lat spółka kupuje działki zarówno w centrum miasta (przy ul. Świdnickiej), jak i na jego obrzeżach: na południu oraz w rejonie Przedmieścia Szczytnickiego.
Schottländer, który już od 1866 r. jest właścicielem Partynic, wzbogaca się o majątki Kowale, Suchy Dwór, Bledzów, Wysoka, Stary Śleszów i Biestrzykowice. Ma również gospodarstwa na Oporowie i grunty w Borku, gdzie buduje willowe osiedle. Łącznie 2 tysiące hektarów gruntów.
Dam wam park, ale… umowa Schottländera z miastem i koleją
Historia zapamięta go jako tego, który podarował miastu park Południowy. Ofertę przekazania miastu gruntów złożył w latach 80.
– Było to niezwykle trafne posunięcie ze strony Juliusa, gdyż rozwijające się bardzo szybko południowe obrzeża Wrocławia były pozbawione zieleni. Niełatwe negocjacje zarządu Wrocławia z Schottländerem trwały dwa lata – właściciel Kleinburga (przyp. red. – Borka) doskonale zdawał sobie sprawę, że jego dar jest dla miasta nie do przecenienia i stawiał twarde warunki – pisze Bożena Grzegorczyk z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Stroną dodatkowych negocjacji była także Królewska Dyrekcja Kolei, której zależało na poprowadzeniu linii towarowej przez tereny należące do Schottländera. Porozumienie osiągnięto w 1898 roku. Kolej wykupiła grunty pod obwodnicę, a Julius przekazał miastu około 30 hektarów gruntu, w tym 25 ha na park Południowy.
Magistrat musiał przedłużyć jedną z ulic, a także wyposażyć ją w chodniki, drogę do jazdy konnej i linię tramwajową. Został także zobowiązany do przyrzeczenia, że w południowej części Przedmieścia Świdnickiego nie powstaną fabryki i nie będą montowane urządzenia wydzielające dym lub powodujące hałasy. Borek, gdzie Schottländer budował osiedle willowe, włączony został w granice miasta (co skutkowało podłączeniem do miejskiej infrastruktury). Park Południowy miał zaś odtąd służyć wszystkim mieszkańcom.
Galeria zdjęć
Pochowany na Starym Cmentarzu Żydowskim przy Ślężnej
Julius Schottländer zmarł 1 stycznia 1911 roku. Żegnały go tłumy mieszkańców, z władzami Wrocławia, Ziębic i Karlovych Varów na czele. Pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu żydowskim przy ulicy Ślężnej.
Oprócz parku Południowego, jedną z pamiątek po jego działalności we Wrocławiu są kamienice przy obecnych ulicach Wrocławczyka i Polaka, wybudowane na wynajem dla mniej zamożnych lokatorów. Założył także park miejski w Ziębicach, hojnie wspierał różnego rodzaju organizacje charytatywne.
Obecna ulica Karkonoska we Wrocławiu nosiła kiedyś nazwę Julius-Schottländer-Straße. Nazwę zmieniono w 1934 roku po dojściu do władzy nazistów.
